அன்புள்ள ஜெயமோகன்

அன்புள்ள தர்மராஜ்

அந்த 'நாலைந்துபேரில்' நானும் ஒருவன் என அறிந்திருப்பீர்கள். ஆனால் அதில் எனக்குச் சொல்ல ஏதுமில்லை. எழுத்தாளனாகத் தெரிந்துகொள்வதோடு சரி. எங்காவது புனைவில் அவை என்னை பாதித்து வெளிப்பாடு கொள்ள்லாம்.

 இப்போது தளம் சிறப்பாக இருக்கிறது. தொடர்ந்து எழுதுங்கள்.

 அப்புறம் என் எழுத்து பற்றி.

என்னுடையது கோணங்கியின் 'ஆட்டமாட்டிக்' எழுத்து இல்லை. அது மொழிவழியாக வெளிப்படும் உள்ளம், உணர்ச்சி மட்டுமே. கற்பனாவாதத்தின் ஒரு தளத்தில் அதற்கு இடமுண்டு. அது எழுத்தின் ஒரு சிறிய பகுதி என்று நான் அறிவேன் அதுவும் ஒரு மனஎழுச்சியின் கனத்தில் மட்டுமே அது சாத்தியம் என்றும் அதை ஒரு 'கிராஃப்ட்' ஆக மாற்றமுடியாது என்றும் அறிவேன்.

 மேலும் வெண்முரசின் எல்லா நாவல்களும் ஒரே தளத்தை, மொழியை சார்தவை அல்ல. மிக திட்டவட்டமான அரசியலும், தத்துவமும், உணர்ச்சிகளும் நாடகத்தருணங்களும் மட்டுமல்ல குழந்தைக்கதைகளும் சாகசக்கதைகளும் கொண்டது அது.

இப்போது பிரயாகை மிக நேரடியான நடை கொன்டது இந்தியச் சமூகத்தின் சமூகவியல் -அழகியல் உள்ளடக்கம் பற்றிய என் பார்வை அதில் உள்ளது எப்படியானாலும் ஓர் எச்சரிக்கையாகவே உங்கள் பதிவை எடுத்துக் கொள்கிறேன். on அப் 'நார்மல்' - இலக்கிய மெடிக்கல் ரிப்போர்ட்.

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

நீங்கள் பின்னூட்டம் வழியாக வந்ததில் ஒரு சின்ன அசௌகரியம் இருந்தது என்றாலும், அதன் பின் உங்களை வரவேற்கிற புன்னகை என் முகத்திற்கு வந்து விட்டது.

அந்த ‘ஐந்தாறு பேரில்’ நீங்களும் உண்டு என்பதை நான் நன்றாகவே அறிவேன்.  ஆரம்பத்தில் அப்போதக்கப்போது இது குறித்து சின்னச் சின்ன சந்தேகங்கள் வந்து போயின என்றாலும், நீங்கள் அயோத்திதாசர் குறித்து எழுதியதைப் படித்ததும் அந்த ‘ஐந்தாறு பேரில்’ நீங்கள் நிச்சயமாய் இருக்கிறீர்கள் என்று என்னையே நான் தைரியப்படுத்திக் கொண்டேன்.

கோணங்கி மற்றும் உங்களது எழுத்துமுறை குறித்து நான் எழுதியது ஒரு உரையாடலை ஏற்படுத்துவதற்கு என்பது நிச்சயமாக இல்லை. (எதற்கு வீணே சொல்வானேன்?) அது ஒரு பதிவு என்பதைத் தாண்டி ஒன்றுமில்லை.

அதில் நான் பதிவு செய்ய விரும்பியது, புனைவெழுத்து குறித்து தமிழில் நிலவும் சாகச மனநிலையை அடையாளப்படுத்துவது மட்டுமே.  இந்தச் சின்ன செய்தி எனக்கே கூட பின்னாளில் ஒரு கட்டுரை எழுத உதவி செய்யுமாயிருக்கும்!

இந்த சாகச மனநிலையின் சம கால முன்னோடி கோணங்கி தான்.  அதன் பின் ஒவ்வொருவரும் தத்தம் மன தைரியத்திற்கேற்ப அசாதாரணமான தருணங்களை செய்யத் தொடங்குகிறார்கள்.

எழுதுதல் குறித்த கற்பனைகள், எழுத்து முறையோடு நேரடியாய் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதை நீங்களே அறிவீர்கள்.  சமீபத்தில் இறந்து போன ராஜம் கிருஷ்ணன் தனது படைப்புச் செயல்பாட்டிற்காக நேரடி கள ஆய்வுகளை மேற்கொண்டது ஒரு வகையான அறிவியலைச் சார்ந்த்து என்றால், கோணங்கி, நீங்கள், எஸ். ராமகிருஷ்ணன் போன்றோர் கட்டமைக்கும் ‘பயணம்’ என்ற சித்திரம் அறிவியலுடன் அமானுஷ்யத்தைக் கலந்த நவீன வகை.

கோணங்கியின் எழுத்தை விடவும் அவர் அன்றாடம் நிகழ்த்திக் காட்டுகிற, வாய்மொழியாய் பரவ விடுகிற சித்திரத்தின் பொருண்மை கூடுதல் கன பரிமாணங்களை உடையதாக இருக்கிறது.  நவீனமாதல் என்ற செயல்திட்ட்த்தில் புனைவெழுத்தின் பணி எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதை நீங்களே அறிவீர்கள்.  ஆனாலும் எழுத்துச் செயலை ஞானகுரு, சித்தன், ரோகி, கிறுக்கன் (உங்கள் பாஷையில் சொல்வதானால் – ‘கொஞ்சம் மண்டைக்கு வழியில்ல பாத்துக்கிடுங்க!’) என்பதாகவே தான்  இன்னமும் நாம் கட்டமைத்து வைத்திருக்கிறோம்.  இது இப்படியே தொடரும் பட்சத்தில் சமூகத்தின் நவீனமயமாதலில் ‘நவீன’ இலக்கியத்தின் பங்கு இல்லாமல் போகும் அல்லது சமூகத்தின் நவீனமயமாதலில் கணிசமான பின்னடைவு ஏற்படும்

.

உங்கள் எழுத்துமுறை, பெரும்பாலும் பேச்சுகளின் வழி செய்யப்பட்டது ஜெயமோகன்.  பூமணியிடமும் இதே போன்றவொன்றை நம்மால் பார்க்கமுடியும்.  இந்த எழுத்துமுறையின் மூலம் நீங்கள் அற்புதமான தருணங்களை அடையாளம் காட்டுகிறீர்கள் – இதைப் பல முறை மொழி ஆளுமை மூலமாகவும், சில சமயங்களில் காட்சிப்படுத்தல் மூலமாகவும் செய்கிறீர்கள்.  ஆனால், அந்தத் தருணங்களையெல்லாம் அம்போவென அப்படி அப்படியே விட்டு விட்டு அடுத்த தருணத்தைத் தேடிச் சென்று விடுகிறீர்கள். 

தமிழில் கொஞ்சமாய் எழுதுவது பற்றி ஒரு சிலாகிப்பான புனைவு உண்டு – நல்ல எழுத்து கொஞ்சமாய் இருக்கும்!  ஆனால், அப்படியில்லை என்பதை நீங்கள் அடிக்கடி சொல்லி, அதிகமாய் எழுத ஆரம்பித்தீர்கள்.  இது வரைக்கும் சரியாகத்தான் இருக்கிறது. 

ஆனால், இதற்காக நீங்கள் நிஜமாக எழுதிக் குவிக்க ஆரம்பிக்கிற பொழுது வந்தது சிக்கல்.  எப்படி நல்ல எழுத்து கொஞ்சமாக இருக்கும் என்பது அபத்தமோ அதே போல நல்ல எழுத்து அம்பாரமாய் இருக்கும் என்பதும் அபத்தம் தான்! 

அதிகமாய் எழுதும் புனைவில் நீங்களாகப் போய் சிக்கிக் கொண்ட பின்பு, நீங்கள் எழுதியதை நீங்களே திரும்பி வாசிக்கிற, பல முறை திருத்துகிற வாய்ப்பை உங்களுக்கு நீங்களே மறுத்துக் கொள்கிறீர்கள் என்பதே உண்மை. இந்த சுழலில் நீங்கள் மாட்டிய பொழுது கூட நான் அசௌகரியமாய் உணரவில்லை, ஏனெனில் இது மிக எளிதாய் தப்பித்து விடுகிற இரட்டை எதிர்மறை தான்.

(மேலும் புனைவுகள் இல்லாமல் என்ன தான் எழுத்து?  இதோ, கொஞ்சம் படிக்கக் கடினமானக் கட்டுரைகளை பிய்த்துப் பிய்த்து வலைப்பூவில் பதிந்து, இடையிடையே வாசகனை கூவி அழைக்க, லஷ்மி, கோணங்கி, மெட்ராஸ், நீங்கள், ஒத்திசைவு, பத்ரி என்றெல்லாம் நான் செய்து கொண்டிருப்பது போன்றது தானே அதுவும்?) இதை அடைப்புக்குறிக்குள் போடுவதற்கு ஏன் தனி paragraph?

ஆனால், நீங்கள் இப்பொழுது போட்டுக் கொண்டிருக்கும் வேலி சமயத்தால் (இந்த இடத்தில் ‘சமயம்’ என்ற வார்த்தையை ‘காலம்’ என்ற பொருளில் வாசியுங்கள் என்று நான் பரிந்துரைப்பேன்) செய்யப்பட்டிருக்கிறது.  காந்தாரியைப் போல கண்களைக் கட்டிக் கொண்டீர்களோ என்று எனக்குப் படுகிறது.

தொன்மங்கள் தனி நபர்களால் செய்யப்பட்டதல்ல என்பதை நீங்கள் நன்கு அறிவீர்கள்.  வியாசர், வில்லிபுத்துரார், பாரதி, ராஜாஜி என்று பலரும் அதனை எழுத்தினுள் கொண்டு வந்தவர்கள் மட்டுமே.  பாரதம் போன்ற புராணக்கதைகளில் தென்படும் முரண் தொகுப்புகளும், கால – இட மயக்கங்களும், பாத்திர வகைமாதிரிகளும் நாள்பட்ட பாத்திரங்களின் பளபளப்பும் தேய்மானமும் தான்.  தொன்மங்கள் தத்தம் உருவாக்கக் காரணங்களில் கறாராக இருப்பவை – அதன் வடிவமைப்பு அத்தகையது.  அதன் ஒழுங்கமைப்பு இசையின் வசீகரத்தை உடையது (உபயம் கிளாட் லெவி ஸ்ட்ராஸ்).  ஆனால், அது தனக்கான மகரந்தத்தைத்தான் உங்கள் உடலெங்கும் பூசி போய் பலுகிப் பெருகச் சொல்கிறது.

நவீன கதை சொல்லல், நாவலைக் கண்டடைந்த காரணமும் இதனோடு ஒட்டியது தானே!  தொன்மத்தின் ஒழுங்கமைப்பைக் குலைப்பதைத் தவிர வேறு பணி நவீனத்துவத்திற்கு இல்லையென்றானதும் இதனால் தான்.  அதன் முழுமையைச் சிதைப்பது, அதாவது அதன் சூட்சுமமான இடைவெளிகளை அகலப்படுத்துவது மட்டுமே நவீன மனிதனின் இருப்பை உறுதி செய்வதாக இருக்கிறது.

நீங்கள் செய்யத் துணிந்த காரியம் அதன் கோடான கோடி கதாபாத்திரங்களில் ஒன்றாக நீங்களும் உருமாறி அதன் கதையாடலுக்குள் கலந்து விடுவது தவிர்த்து வேறென்ன ஜெயமோகன்?

அப்பெருங்கதையாடலை நவீன மொழி வடிவத்திற்குக் கொண்டுவருவதன் மூலம் அதன் கருத்தியலை நவீன மொழியறிந்த நபருக்குள்ளும் பாய்ச்சுகிறீர்கள் என்ற குற்றச்சாட்டெல்லாம் எனக்கு முக்கியமில்லை. தெருக்கூத்து மூலமும், தோற்பாவை மூலமும், இன்னபிற நாட்டுப்புற வடிவங்கள் மூலமும் தொன்மங்களை கடைக்கோடி நபர் வரைக்கும் கொண்டு சென்ற வரலாற்றை அறிந்திருக்கிறேன் என்பதால் எனக்கு இதன் அபாய அளவு அதிகமாகத் தோன்றவில்லை.

எனக்கு ஆச்சரியம், இந்த சுழலிருந்து நீங்கள் எப்படி வெளியே வருவீர்கள் என்பது தான்.  காவியக் குணத்தோடு, கோணங்கியைப் போலவே மடக்கு மடக்கு என்று குடித்து விட்டீர்கள்.

நான் உன்னிப்பாய் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.