(கபாலி திரைப்படம் பற்றி எழுதியிருந்த மூன்று கட்டுரைகள் தொடர்பாக எழுத்தாளர் மருதனோடு நடைபெற்ற முகநூல் உரையாடல்)
மருதன்:
டி. தருமராஜின் கபாலி கட்டுரையை இன்றுதான் வாசித்தேன். உண்மையில் கபாலியை ஒரு சாக்காக வைத்து கனமான ஒரு நீண்ட உரையாடலை அவர் நிகழ்த்தியிருக்கிறார். திரைப்படத்தின் கதை, திரைப்படத்துக்கு வெளியில் பின்னப்படும் கதை என்று இரண்டாகப் பிரித்து அவர் கபாலியை ஆராய்வதைப் போல் கபாலி பற்றிய தருமராஜின் பார்வை, கபாலிக்கு வெளியில் நீளும் அவருடைய பார்வை என்று இரண்டாக இந்தக் கட்டுரையைப் பிரித்து ஆராய்ந்து, ரசிக்கலாம்.
மூன்று பாகங்களில் நீளும் கட்டுரைகளின் தலைப்புகளை அவர் பின்வருமாறும் வைத்திருக்கலாம். நான் ஏன் ரஜினி அல்ல? நான் ஏன் ரஞ்சித் அல்ல? நான் ஏன் நானே அல்ல?
டி. தருமராஜ்:
எனக்குப் போலவே இல்லாததெல்லாம் உங்கள் கண்களுக்கும் தென்பட ஆரம்பித்திருக்கிறது, மருதன்! இது ஒரு ஸோம்பி விளைவு.
அந்தக் கட்டுரைகள் சில முக்கியமான விஷயங்களைப் பேசுவதை நீங்கள் கவனித்திருக்கலாம்.
1. ரஞ்சித் மாதிரியான கலைஞர்கள், திரையுலகில் அரசியல்வாதிகளைப் போலவும் செயல்பட வேண்டிய தேவை எவ்வாறு உருவாகிறது என்பது.
2. இதையே, வேறு மாதிரியாகவும் யோசிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். சினிமா, வணிகமாகவும் இருப்பதால் அதன் கலைஞர்கள் வியாபார நுணுக்கங்களையும் அறிந்தவர்களாக இருக்க வேண்டியுள்ளது. அந்த வகையில், தனது இருப்பை தக்க வைத்துக் கொள்ள ரஞ்சித் கலைஞனாக மட்டும் இருந்தால் போதாமல் ஆகிறது. இந்தத் தருணத்தை நாம் எவ்வாறு விளங்கிக் கொள்வது? சினிமா தனது கலைத்தன்மையை இழக்கிறது என்று சொல்லலாமா? சினிமாவும் அரசியலும் வேறு வேறு அல்ல என்று சொல்லலாமா?
3. சினிமா மாதிரியான கலை வடிவங்களில் தலித் உணர்வுகள் வெளிப்படும் பொழுது இவ்வளவு கொந்தளிப்புகள் இரண்டு தரப்பிலும் ஏற்படுவது ஏன்? தலித் இலக்கிய உருவாக்கத்தின் போது நடக்காத விஷயங்கள் இப்பொழுது நடைபெறுகிறதே ஏன்?
4. கலைகள் ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் ஆயுதங்களாக அமைய முடியும் என்ற கருதுகோளில் எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. அதை நாம தவறுதலாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்றே நினைக்கிறேன். ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் ஆயுதங்களாக கலைகள் செயல்படுவதற்கு, அக்கலைகளிலிருந்து அந்நியமாகிற உணர்வை பெற்றாக வேண்டுமென்று சொல்லப்படுகிறது. இதை நாம் கவனத்திலேயே கொள்வதில்லை. அதாவது, கலைகள் உருவாக்கும் உணர்வெழுச்சியிலிருந்து விடுபடுகிற (பெர்டோல்ட் பெர்க்ட்) உத்தியை 'கலைகள் ஆயுதங்கள்!' என்ற கோட்பாடு திரும்பத் திரும்ப வலியுறுத்துகிறது. உணர்வுக் கொதிப்பிலிருந்து விடுபடாத நபர்கள் கலைகளை ஆயுதங்களாக பயன்படுத்த முடியாது என்பதைத் தான் சமீபமாக கபாலியும் நமக்கு உணர்த்துகிறது. அப்படியானால், கலைகளின் மூலம் என்ன தான் சாதிக்கப்படுகிறது என்ற கேள்வி இந்த நேரத்தில் முக்கியம்.
5. அதே போல, imagetrap என்ற யோசனையின் மூலம் சினிமாவை விளக்க முற்படும் போக்கு எவ்வளவு சிறுபிள்ளைத்தனமானது என்பதையும் நாம் கபாலியைக் கொண்டு விளங்கிக் கொள்ளலாம்.
இப்படி நிறைய விஷயங்கள் இருக்கிறது, பேச. அந்த கட்டுரைத் தொடருக்கு முதலில் நினைத்த தலைப்பு என்ன தெரியுமா? 'நான் ஏன் தலித்தும் அல்ல? பாகம் இரண்டு'.
மருதன்:
நீங்கள் குறிப்பிட்டிருக்கும் விஷயங்கள் எல்லாவற்றையும் மிகவும் ரசித்துப் படித்தேன். மேலே நீங்கள் சொல்லியிருப்பதைப் போல் ஒவ்வொரு திரியாகப் பிரித்துப் பார்த்து விவாதிக்க நிறைய வாய்ப்புகள் கொடுத்திருக்கிறீர்கள். ஒரு திரைப்படத்தை இந்த உயரத்துக்கு விவாதத்தின்மூலம் கொண்டுசெல்லமுடியுமா என்று ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.
ஒரு சந்தேகம். கலைகளை ஆயுதங்களாகப் பாவிப்பது குறித்து. உங்கள் கட்டுரையில் நீங்கள் காட்சிபடுத்திருக்கும் கூத்து என்பது கலையின் வடிவம். அதை அவர்கள் ஆயுதமாகவே பாவித்திருக்கிறார்கள், ரசித்திருக்கிறார்கள், மீண்டும் மீண்டும் பாடச் சொல்லி கேட்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய உணர்வெழுச்சிக்குக் காரணம் அந்தப் பாடலை அவர்கள் ஓர் ஆயுதமாகப் பாவித்ததுதானே? தெருக்கூத்து கலைஞர்கள் உயர்த்திப் பிடித்த ஆயுதத்தை, திரண்டிருந்த மக்கள் அடையாளம் கண்டுகொண்டு, தாமும் முன்வந்து அதைச் சுமந்ததால்தானே அந்த ரசவாதம் நடைபெற்றது?
டி. தருமராஜ்:
அன்றைய தினம் நடந்த நிகழ்வை நானும் சில வருடங்களுக்கு நாட்டுப்புறக்கலைகளின் கலக குணத்திற்கான உதாரணமாகவே சொல்லி வந்தேன். ஆனால், அந்த நிகழ்வை மீண்டும் யோசிக்கும் பொழுது தான், அது கலகமாக இல்லை, மிக வெற்றிகரமான சமாளிப்பாக இருக்கிறது என்பதை உணர முடிந்தது. ஏன், அதில் எதிர்ப்புணர்வு கூட இல்லை.
அவர்கள் அன்றைய தினம் ஒரே பாடலைத் திரும்பத் திரும்ப பாடிக் கேட்டதன் மூலமும், வழக்கத்தை விட மித மிஞ்சிய அளவில் பாலியல் சேட்டைகளை ரசித்ததன் மூலமும் தங்களைத் தாங்களே மனிதர்களாக அடையாளம் கண்டு கொண்டதைத் தவிர வேறு எதையும் சாதித்திருக்கவில்லை. உண்மையில், அன்றைய தினம் அவர்கள் மீது நடத்தப்பட்ட வன்முறையில் மிக முக்கியமாக தகர்த்தெறியப்பட்டது - ‘அவர்களும் மனிதர்கள் தான்’ என்ற உண்மை மட்டுமே! மனித உரிமை மீறல், வன்கொடுமை, சாதி அடக்குமுறை.... போன்றவையெல்லாம் அதற்கப்புறம் தான்.
அதனால், அவர்கள், நாங்களும் மனிதர்கள் தான் என்ற செய்தியை மட்டுமே உரக்க, மற்றவர்களுக்கும் தங்களுக்குமே சொல்லிக்கொள்ள விரும்பினார்கள். அன்றையக் கூத்து நிகழ்வல் அரசியல் மூலமும் பாலியல் மூலமும் அவர்கள் வலியுறுத்தியது அந்த மனித உணர்வை மட்டுமே.
எல்லா நாட்டுப்புறக் கலை வடிவங்களும் இந்த அளவோடு நின்று விடுகின்றன. அதற்கு மேல் அவற்றால் ஆகக் கூடியது ஒன்றுமில்லை. மனதளவில் மாக்களாக உணர்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு, மனித உணர்வை மீட்டுத்தருவதோடு அக்கலைகளின் பங்கு முடிவுக்கு வருகிறது. ஆனால், இலக்கியம், சினிமா போன்ற கலைகள் இதைக் கடந்தும் செயல்பட முடியும் என்று நினைக்கிறேன். அதற்கான சக்தி இவற்றிற்கு உண்டு. ஆனால், கபாலி இந்தத் தன்மையை வீணடித்து விடுகிறது. ஒரு நாட்டுப்புறக்கலை போலவே அதுவும் தன்னை சுருக்கிக் கொள்கிறது என்பது தான் என் ஆதங்கம்.
நீங்கள் ஆச்சரியமாகக் குறிப்பிடும் விஷயத்தையே நிறைய பேர் சலிப்பாகக் குறிப்பிட்டார்கள் - ஒரு திரைப்படத்திற்கு இது அவசியமா? அதுவும் அந்தத் திரைப்படத்திற்கு இவ்வளவு பெரிய கட்டுரை அவசியமா என்று கேட்டார்கள். இந்த ஆச்சரியம், சினிமாவை நாம் குறைத்து மதிப்பிடுவதால் தோன்றுகிறது. சினிமாவை முன் வைத்து இன்னும் அதிகமாக நாம் பேச முடியும். இலக்கியத்தைப் பேசுவதை விடவும் அதிகமாக சினிமாவைப் பேச முடியும். பேசவும் வேண்டும்.
மருதன்:
உண்மைதான், இப்போதுதான் புரிகிறது. நான் சினிமா அதிகம் பார்ப்பதில்லை. குறிப்பாக, தமிழ்த் திரைப்படங்கள். படிப்பதற்கு நிறைய இருக்கும்போது, திரும்பத் திரும்ப ஒரே மாதிரியாக எடுக்கப்படும் படங்களிலிருந்து என்ன பெரிதாகக் கற்றுவிடப்போகிறோம் என்னும் அலட்சியம் ஒரு காரணம். ஆர்வமின்மை இன்னொரு காரணம். புதிய படங்கள், பெரிய எதிர்பார்ப்புகளைக் கிளப்பும் படங்கள் (கபாலி போல) வெளிவந்தால் விமரிசனங்களை மட்டும் படிப்பேன். பல சமயங்களில் படங்களைவிட விமரிசனங்கள் அதிக வழவழாவென்று இருக்கும். உங்கள் விமரிசனம் பலவித ஜன்னல்களையும் கதவுகளையும் படபடவென்று திறந்து காட்டுவதால் வியப்பு ஏற்படுகிறதும்.
டி. தருமராஜ்:
நம் மத்தியில் எழுதப்படுவத சினிமா விமர்சனம் அல்ல; சினிமா பொறணி என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். ஆனால், சினிமாவை தீவிரமாக விவாதிப்பதற்கான தேவைகள் நமக்குத் தான் இருக்கின்றன. அரசியலும் சினிமாவும் வேறெந்த சமூகத்தை விடவும் நமது சமூகத்திற்கான தலையாயப் பிரச்சினை. அது உருவாக்கும் மயக்கத்தை விளங்கிக் கொள்வது மட்டுமே அதை வெல்வதற்கான உத்தியாக எனக்குப் படுகிறது.
சினிமாவை ஒரு மொழியைப் போல கற்பனை செய்கிறவர்கள் இருக்கிறார்கள். காட்சி மொழி அல்ல நான் சொல்ல வருவது. இதில், சினிமாவே ஒரு மொழி தான் என்கிறார்கள். எனவே, சினிமா தனியாக சிந்திக்கக் கூடியது என்றும் சொல்கிறார்கள். அதாவது, நமக்குப் பதில் அது யோசிக்கிறேன் என்கிறது. Artificial Intelligence மாதிரி. நாம் யோசிக்கிற அதே வேகத்தில், நம்மை விட துல்லியமாக அது யோசிக்கிறது. இது தான் அது நம்மை மயக்கும் ரகசியம் என்கிறார்கள். இப்படி நிறைய இருக்கிறது.
மருதன்:
மானுடவியல், நாட்டுப்புறவியல் என்றில்லை; சினிமா தவிர்த்த ஏதேனும் ஒரு துறை சார்ந்த நுட்பமான அறிவும் புரிதலும் இருந்தால்தான் ஒரு நல்ல சினிமா விமரிசனம் எழுதமுடியும் என்பதும் புரிகிறது. அரசியல், உளவியல், சமூகவியல் என்று அது எந்தத் துறையாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். அப்போதுதான் போதுமான அளவுக்கு சினிமாவைவிட்டு வெளியில் வந்தும் சிந்திக்கமுடியும். இப்படி வெளியில் வந்தும் எழுதினால்தான் அந்த விமரிசனம் செழுமையடையும்.
தமிழ் டிவி சிரீயல்களையும் இதேபோல் அணுகி எழுதுவது சாத்தியம் என்று நினைக்கிறீர்களா? இந்த சீரியல்கள் பற்றி ஏதேனும் சீரியஸ் விவாதங்கள் நடைபெற்றிருக்கின்றனவா?
டி. தருமராஜ்:
நிச்சயமாக சாத்தியம். சீரியல்கள் என்ற வரையறையையும் கடந்து ஒவ்வொரு தொலைக்காட்சியும் ஒரு பிரத்யோக மனநிலையை உருவாக்கக் கூடியதாக இருக்கிறது. இந்த மன நிலையை ஆராய்வது முதலில் அவசியம். சீரியல்கள், Pulp fiction தன்மையைக் கொண்டவை என்றாலும், அது தருகிற விளைவிற்காக நிச்சயமாகப் பேசப்பட வேண்டியவை தான். சீரியல்கள் பற்றி தமிழில் அ. ராமசாமி சில கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறார். ஆனால், முழுமையான ஆய்வுகள் நம்மிடம் இல்லை. அது பெண்களின் ராஜ்ஜியம் என்று சொல்லியே தவிர்க்கப்படுகிறது என்று நினைக்கிறேன். ஆண்களிலும சீரியல் வெறியர்கள் உண்டு. ரகசியக் குடிகாரர்களைப் போல.
Comments